ام اس و درمان آن

آزمایش خاصی برای ام اس وجود ندارد. در عوض، تشخیص مولتیپل اسکلروزیس اغلب به رد سایر شرایطی که ممکن است علائم و نشانه‌های مشابهی را ایجاد کنند، متکی است که به عنوان تشخیص افتراقی شناخته می‌شود.

پزشک شما احتمالاً با یک تاریخچه پزشکی و معاینه کامل شروع می کند.

سپس پزشک ممکن است توصیه کند:

آزمایش خون، برای کمک به رد سایر بیماری های با علائم مشابه ام اس. آزمایش‌هایی برای بررسی نشانگرهای زیستی خاص مرتبط با ام‌اس در حال حاضر در دست توسعه هستند و ممکن است به تشخیص این بیماری نیز کمک کنند.

تپ ستون فقرات (پنکسیون کمری)، که در آن نمونه کوچکی از مایع مغزی نخاعی برای تجزیه و تحلیل آزمایشگاهی از کانال نخاعی شما خارج می شود. این نمونه می تواند ناهنجاری هایی را در آنتی بادی های مرتبط با ام اس نشان دهد. ضربه زدن به ستون فقرات همچنین می تواند به رد عفونت و سایر شرایط با علائم مشابه ام اس کمک کند.

MRI، که می تواند مناطقی از ام اس (ضایعات) را در مغز و نخاع شما آشکار کند. ممکن است برای برجسته کردن ضایعاتی که نشان می دهد بیماری شما در مرحله فعال است، یک ماده حاجب تزریق داخل وریدی دریافت کنید.

تست‌های پتانسیل برانگیخته، که سیگنال‌های الکتریکی تولید شده توسط سیستم عصبی شما را در پاسخ به محرک‌ها ثبت می‌کنند. یک آزمایش پتانسیل برانگیخته ممکن است از محرک های بصری یا محرک های الکتریکی استفاده کند. در این تست ها، شما یک الگوی دیداری متحرک را تماشا می کنید، یا تکانه های الکتریکی کوتاهی به اعصاب پاها یا بازوهای شما اعمال می شود. الکترودها سرعت حرکت اطلاعات در مسیرهای عصبی شما را اندازه گیری می کنند.

در اکثر افراد مبتلا به ام اس عود کننده-روکش کننده، تشخیص نسبتاً ساده و بر اساس الگوی علائم منطبق با بیماری است و با اسکن های تصویربرداری مغزی مانند MRI تأیید می شود.

تشخیص ام اس در افرادی که علائم غیر معمول یا بیماری پیشرونده دارند، می تواند دشوارتر باشد. در این موارد، آزمایشات بیشتر با تجزیه و تحلیل مایع نخاعی، پتانسیل های برانگیخته و تصویربرداری اضافی ممکن است مورد نیاز باشد.

بیشتر بخوانید : توانبخشی شناختی ام اس

رفتار

هیچ درمانی برای مولتیپل اسکلروزیس وجود ندارد. درمان معمولاً بر تسریع بهبودی پس از حملات، کند کردن پیشرفت بیماری و مدیریت علائم ام اس متمرکز است. برخی از افراد چنان علائم خفیفی دارند که نیازی به درمان ندارند.

درمان حملات ام اس

کورتیکواستروئیدها مانند پردنیزون خوراکی و متیل پردنیزولون وریدی برای کاهش التهاب عصبی تجویز می شوند. عوارض جانبی ممکن است شامل بی خوابی، افزایش فشار خون، افزایش سطح گلوکز خون، نوسانات خلقی و احتباس مایعات باشد.

تبادل پلاسما (پلاسمافرزیس). قسمت مایع بخشی از خون شما (پلاسما) برداشته شده و از سلول های خونی شما جدا می شود. سپس سلول های خونی با یک محلول پروتئینی (آلبومین) مخلوط می شوند و به بدن شما بازگردانده می شوند. اگر علائم شما جدید، شدید و به استروئیدها پاسخ نداده باشد، ممکن است از تعویض پلاسما استفاده شود.

درمان هایی برای اصلاح پیشرفت

 

برای ام اس پیشرونده اولیه، ocrelizumab (Ocrevus) تنها درمان اصلاح کننده بیماری (DMT) مورد تایید FDA است. احتمال پیشرفت افرادی که این درمان را دریافت می کنند نسبت به کسانی که درمان نشده اند کمی کمتر است.

برای ام اس عودکننده و بهبود دهنده، چندین درمان اصلاح کننده بیماری در دسترس است.

بیشتر پاسخ ایمنی مرتبط با ام اس در مراحل اولیه بیماری رخ می دهد. درمان تهاجمی با این داروها در اسرع وقت می تواند میزان عود را کاهش دهد، شکل گیری ضایعات جدید را کاهش دهد و به طور بالقوه خطر آتروفی مغز و تجمع ناتوانی را کاهش دهد.

بسیاری از درمان‌های اصلاح‌کننده بیماری که برای درمان ام‌اس استفاده می‌شوند، خطرات سلامتی قابل‌توجهی دارند. انتخاب درمان مناسب برای شما بستگی به بررسی دقیق عوامل زیادی دارد، از جمله طول مدت و شدت بیماری، اثربخشی درمان‌های قبلی ام‌اس، سایر مسائل بهداشتی، هزینه و وضعیت فرزندآوری.

گزینه های درمانی برای ام اس عود کننده و فروکش کننده شامل داروهای تزریقی و خوراکی است.

درمان های تزریقی عبارتند از:

داروهای اینترفرون بتا. این داروها از رایج ترین داروهایی هستند که برای درمان ام اس تجویز می شوند. آنها زیر پوست یا داخل ماهیچه تزریق می شوند و می توانند دفعات و شدت عود را کاهش دهند.

عوارض جانبی اینترفرون ها ممکن است شامل علائم شبه آنفولانزا و واکنش های محل تزریق باشد.

برای نظارت بر آنزیم های کبدی خود به آزمایش خون نیاز دارید زیرا آسیب کبدی یکی از عوارض جانبی احتمالی استفاده از اینترفرون است. افرادی که اینترفرون مصرف می کنند ممکن است آنتی بادی های خنثی کننده ای تولید کنند که می تواند اثربخشی دارو را کاهش دهد.

گلاتیرامر استات (کوپاکسون، گلاتوپا). این دارو ممکن است به جلوگیری از حمله سیستم ایمنی بدن شما به میلین کمک کند و باید زیر پوست تزریق شود. عوارض جانبی ممکن است شامل تحریک پوست در محل تزریق باشد.

درمان های خوراکی عبارتند از:

فینگولیمود (گیلنیا). این داروی خوراکی یک بار در روز میزان عود را کاهش می دهد.

شما باید ضربان قلب و فشار خون خود را به مدت شش ساعت پس از اولین دوز کنترل کنید زیرا ممکن است ضربان قلب شما کند شود. سایر عوارض جانبی عبارتند از عفونت های نادر جدی، سردرد، فشار خون بالا و تاری دید.

دی متیل فومارات (Tecfidera). این داروی خوراکی دو بار در روز می تواند عود را کاهش دهد. عوارض جانبی ممکن است شامل گرگرفتگی، اسهال، حالت تهوع و کاهش تعداد گلبول های سفید خون باشد. این دارو به نظارت منظم آزمایش خون نیاز دارد.

دیروکسیمل فومارات (Vumerity). این کپسول دو بار در روز شبیه دی متیل فومارات است اما معمولاً عوارض جانبی کمتری ایجاد می کند. برای درمان اشکال عودکننده ام اس تایید شده است.

تری فلونوماید (Aubagio). این داروی خوراکی یک بار در روز می تواند میزان عود را کاهش دهد. تری فلونوماید می تواند باعث آسیب کبدی، ریزش مو و سایر عوارض جانبی شود. مصرف این دارو در مردان و زنان با نقص مادرزادی همراه است. بنابراین، هنگام مصرف این دارو و تا دو سال پس از آن، از پیشگیری از بارداری استفاده کنید. زوج هایی که مایل به باردار شدن هستند باید با پزشک خود در مورد راه های دفع سریع دارو از بدن صحبت کنند. این دارو به نظارت منظم آزمایش خون نیاز دارد.

Siponimod (Mayzent). تحقیقات نشان می دهد که این داروی خوراکی یک بار در روز می تواند میزان عود را کاهش دهد و به کند کردن پیشرفت ام اس کمک کند. همچنین برای ام اس پیشرونده ثانویه تایید شده است. عوارض جانبی احتمالی شامل عفونت های ویروسی، مشکلات کبدی و تعداد کم گلبول های سفید خون است. سایر عوارض جانبی احتمالی شامل تغییر در ضربان قلب، سردرد و مشکلات بینایی است. سیپونیمود برای جنین در حال رشد مضر است، بنابراین زنانی که ممکن است باردار شوند باید هنگام مصرف این دارو و تا 10 روز پس از قطع دارو از روش های پیشگیری از بارداری استفاده کنند. برخی ممکن است نیاز به کنترل ضربان قلب و فشار خون به مدت شش ساعت پس از اولین دوز داشته باشند. این دارو به نظارت منظم آزمایش خون نیاز دارد

کلادریبین (Mavenclad). این دارو به طور کلی به عنوان خط دوم درمان برای مبتلایان به ام اس عودکننده- فروکش کننده تجویز می شود. همچنین برای ام اس پیشرونده ثانویه تایید شده است. این دارو در دو دوره درمانی، در یک دوره دو هفته ای و در طول دو سال تجویز می شود. عوارض جانبی شامل عفونت های دستگاه تنفسی فوقانی، سردرد، تومور است

rs، عفونت های جدی و کاهش سطح گلبول های سفید خون. افرادی که عفونت های مزمن فعال یا سرطان دارند نباید از این دارو استفاده کنند و همچنین زنان باردار یا شیرده نباید این دارو را مصرف کنند. مردان و زنان باید هنگام مصرف این دارو و تا شش ماه بعد از پیشگیری از بارداری استفاده کنند. ممکن است هنگام مصرف کلادریبین نیاز به نظارت با آزمایش خون داشته باشید.

درمان های انفوزیون شامل:

Ocrelizumab (Ocrevus). این داروی آنتی بادی مونوکلونال انسانی تنها DMT تایید شده توسط FDA برای درمان هر دو نوع عود کننده و پیشرونده اولیه ام اس است. کارآزمایی‌های بالینی نشان داد که میزان عود در بیماری عودکننده را کاهش داده و بدتر شدن ناتوانی را در هر دو شکل بیماری کاهش می‌دهد.

Ocrelizumab از طریق انفوزیون داخل وریدی توسط یک متخصص پزشکی داده می شود. عوارض جانبی مربوط به تزریق ممکن است شامل تحریک در محل تزریق، فشار خون پایین، تب و حالت تهوع و غیره باشد. برخی از افراد، از جمله افرادی که دارای عفونت هپاتیت B هستند، ممکن است نتوانند اکرلیزوماب مصرف کنند. Ocrelizumab همچنین ممکن است خطر ابتلا به عفونت ها و برخی از انواع سرطان، به ویژه سرطان سینه را افزایش دهد.

ناتالیزوماب (تیسابری). این دارو برای جلوگیری از حرکت سلول های ایمنی بالقوه آسیب رسان از جریان خون شما به مغز و نخاع طراحی شده است. ممکن است برای برخی از افراد مبتلا به ام اس شدید به عنوان خط اول درمان یا در برخی دیگر به عنوان خط دوم درمان در نظر گرفته شود.

این دارو خطر یک عفونت ویروسی بالقوه جدی مغز به نام لوکوآنسفالوپاتی چند کانونی پیشرونده (PML) را در افرادی که از نظر آنتی بادی های عامل ایجاد کننده ویروس PML JC مثبت هستند، افزایش می دهد. افرادی که آنتی بادی ندارند در معرض خطر بسیار کم PML هستند.

آلمتوزوماب (Campath، Lemtrada). این دارو با هدف قرار دادن پروتئین روی سطح سلول های ایمنی و کاهش گلبول های سفید خون به کاهش عود بیماری ام اس کمک می کند. این اثر می تواند آسیب بالقوه عصبی ناشی از گلبول های سفید را محدود کند. اما خطر ابتلا به عفونت‌ها و اختلالات خودایمنی، از جمله خطر بالای بیماری‌های خودایمنی تیروئید و بیماری نادر کلیوی با واسطه ایمنی را نیز افزایش می‌دهد.

 

درمان با آلمتوزوماب شامل پنج روز متوالی تزریق دارو و سپس سه روز دیگر تزریق یک سال بعد است. واکنش های انفوزیون با آلمتوزوماب رایج است.

این دارو فقط از ارائه دهندگان ثبت شده در دسترس است و افرادی که با این دارو درمان می شوند باید در یک برنامه ویژه نظارت بر ایمنی دارو ثبت نام کنند. آلمتوزوماب معمولاً برای مبتلایان به ام اس تهاجمی یا به عنوان خط دوم درمان برای بیمارانی که از داروهای دیگری برای ام اس ناموفق هستند توصیه می شود.

برای دریافت خدمات توانبخشی شناختی و توامند سازی ذهنی بیماران ام اس میتوانید به وب سایت کلینیک حافظه همیشه سبز مراجعه کنید.

آدرس کلینیک حافظه همیشه سبز