راهکارهای مقابله

در هر دوی این حالتها، مطلوب ترین نتیجه آن است که در آن، مجموعه‌ها به خوبی مراقبت شوند و همچنین به شیوه‌ای نگه داشته شوند که در دسترسی عموم باشند.
تصمیمی‌که باید اتخاذ شود، این است که در کدام زمینه‌ی اصلی بهبود مجموعه‌ها باید سرمایه گذاری کرد؟ این در سمت راست نمودار تحلیل3-6 نگاشته می‌شود. انتخاب سرمایه گذاری‌ها ستون بعدی را شکل می‌دهد. ستون مرکزی، یک یا دو راهکار را برای هر انتخاب سرمایه گذاری نشان می‌دهد که توسط خطها متصل می‌شوند. در نهایت وضعیت 4 برآیند ممکن، ترکیبات اشیاء محفوظ (یا در حال تخریب) و انبار قابل مشاهده (یا مسدود) هست. یک خط نشان می‌دهد کجا یک راهکار سرمایه گذاری می‌تواند به برآیند مرتبط شود.
در مباحث قبلی، چندین روش جهت تصمیم گیری و طراحی، بررسی شده‌اند. هر یک از آنها دارای کاربردهایی در مدیریت حفاظت از مجموعه‌های موزه‌اند و همه‌ی آنان به روش ساختن ماهیت تصمیم مورد اتخاذ کمک می‌کنند. فرآیندهای طراحی راهکارهای مقابله با خطرات باید در فواصل منظم، ارزیابی شوند و به روز گردند.
شیوه‌های استفاده از این روشها، شامل کنار گذاشتن یک روز برای طراحی خاص، روزهایی برای مدیریت طرح و سمینار ویژه‌ی پرسنل‌ها است. باید هزینه‌های بیهدف، شناخته شوند. طراحی نادرست بر ساختار کار مؤثر میباشد. فرآیندهای ارزیابی صحیح نیازمند وقت و تلاش میباشد.
3-11- حفاظت
سیستم حفاظت، دارای 9 فرآیند اصلی است (نمودار 3-7). عملیات حفاظت پیشگیرانه آسان نیست و مانند مدیریت کیفی خیلی دقیق، روش اجرا عملاً در عملیات موزه مؤثر است. این شامل افزایش آگاهی در مورد چیزی است که باید جهت جلوگیری از آسیب به اشیاء انجام شود. بسیاری اقدامات ضروری متأسفانه به گونه‌ای است که انجامشان برای همه قابل درک نیست و باعث خدشه دار شدن اعتبار حفاظتگر می‌شود. حفاظتگران اغلب مجبور به مصالحه‌اند. مصالحه در این مراحل می‌تواند به این معنا باشد که امکان داده شود اشیاء در شرایطی به نمایش گذاشته شوند یا نگه داری شوند که کمتر از حد مطلوب است. این نقش حفاظتگر نیست، نقش او این است که منبع اطلاعات تخصصی در مورد اثرات فاکتورهای فیزیکی و آب و هوایی بر اشیاء باشد و بداند چگونه باید اصلاح شان کرد و توصیه‌ی لازم را ارائه کند. او نمی‌تواند بگوید که آبرنگ اگر درمعرض 2000 لوکس باشد کمرنگ می‌شود. همان طور که یک روز یک طراح در مورد ضروریات حفاظت گفت که این ضروریات نه بهتر و نه بدتر از مقررات آتش سوزی و ساختمان نیستند. این‌ها برای اهداف گسترده تری وجود دارند و اگر سازمان بخواهد باید اجرا شوند.
اگر سازمان چنین تصمیمی ‌بگیرد، اغلب وظیفه‌ی حفاظتگر نیست که استفاده از اشیاء را مجاز یا منع کند. بیشترین کاری که آنان می‌توانند انجام دهند، دادن بهترین توصیه‌ی سنجیده و حرفه‌ای است و نبایدتصور کنند که شنوندگان حرفهایشان را نادیده می‌گیرند. در دیدگاه «اسپالدینگ» در مورد دنیایی که آنها مسئول آن هستند، این امکان دارد تغییر کند و موجب صدمه شود.
2.جلوگیری از زوال:
شناسایی علل زوال
شرایط مشخص برای حفاظت
ارائه شرایط
ارتباط حفاظت دوباره
1.شرایط حفظ:
تشخیص وضعیت مناسب
درمان اشیاء
توسعه بهتر درمان
4.حفاظت کردن تاریخی
حفاظت امانت تاریخی
از صدمه محفوظ داشتن
موافقت درمان با موزهدار
6.کمک کردن در فعالیتهای موزه